چین دارای پیشینه زیادی در تولیدات هنر چاپ باتیک است که این قدمت به قرن ششم میلادی برمی‌گردد که باتیک توسط قوم میائو (Miao) در این کشور رواج پیدا کرد. قوم میائو توجه خاصی به لباس‌های خود دارد که از پارچه‌های ضخیم تزئینی که در آن‌ها طرح‌های بافته شده موم و مقاوم به کار رفته است تشکیل شده است. تقریبا همه موارد باتیک قوم میائو با تزئین پارچه کنفی و پنبه و کاربری موم داغ که بعدا پارچه را در رنگ نیلی قرار می‌دادند شکل گرفته است. از این نوع پارچه‌ها برای تهیه دامن، طرح‌های روی کت، پیش‌بند، ساک بچه استفاده می‌شد. در قوم میائو بیشتر از رنگ نیلی برای رنگ پارچه اصلی استفاده می‌کنند تا رنگ آبی تیره به‌دست آید. از گیاهان به‌دست آمده که در یک بشکه چوبی خیسانده شده خمیر مایه‌ای تهیه می‌شود. موم عسل مهم‌ترین ماده تشکیل دهنده در باتیک چین به شمار می‌آید، مقاومت موم هرگز از بین نمی‌رود و هدف استفاده از آن ایجاد یک تصویر واضح و روشن است چرا که خود موم هم چسبناک و هم انعطاف‌پذیر می‌باشد. موم اغلب بر روی یک دیگ کوچک که روی آتش زغال نیم‌سوز یا هیزم قرار دارد، حرارت داده می‌شود. وقتی که روی پارچه از موم استفاده شد رنگ آن سیاه می‌شود اما در پایان این مرحل موم از روی پارچه پاک می‌شود و سپس پارچه را آب سرد شستشو داده و بعد در معرض هوا قرار می‌دهند تا خشک شود. جنس ابزار مورد استفاده برای کاربرد موم، مس و برنج است که دارای دستگیره‌ای از جنس نی می‌باشد. این ابزار به تنهایی در ترسیم خطوط راست یا نسبتا مایل و پیچ در پیچ استفاده می‌کنند. دختران مناطق میائو در هنر باتیک بسیار ماهر هستند، آن‌ها از طرح‌های بسیارظریفی که به شکل مارپیچ یا دو ردیف قرینه هم می‌باشند استفاده می‌کنند که این طرح‌ها نشان‌گر شاخ گاو میش آسیایی مظهر حیات و مرگ نیاکانشان به شمار می‌آید. این دختران از سنین 7 تا 9 سالگی شروع به آفرینش و خلق هنر باتیک می‌کنند. زیباترین آثار فوق را را می‌توان بر گهواره‌های کودکان و آستین کت و دامن مشاهده کرد.