مهد این هنر را می‌توان کشور مالزی دانست به نحوی که این اصطلاح عینا از زبان مالزیایی به سایر زبان‌ها منتقل شده و آن شیوه‌ای رنگرزی به روش رزرو کردن یا موم اندود کردن قسمت‌هایی از پارچه است که نباید محلول رنگ را به خود جذب کند. به‌طور کلی باتیک مالزی به دو روش قالبی و نقاشی به کمک قلم‌مو انجام می‌گیرد. در روش قالبی طرح‌ها و نقوش ابتدا بر روی قالب‌های مخصوص که از قلع ساخته شده منتقل شده و سپس ورقه‌های مزبور را به دستگیره‌های چوبی متصل می‌سازند تا ضمن افزایش سرعت کار به دست‌ها نیز آسیب نرسد. در باتیک به کمک قلم‌مو که همان نقاشی روی پارچه است، روش کار مشابه باتیک قالبی است به این نحو که پس از کشیدن طرح‌ها به‌وسیله قلم‌مو همراه به رنگ‌هایی گه آغشته به موم می‌باشند مجددا با پوشنانیدن طرح‌ها با لایه‌های ضخیم از موم، آن را تثبیت می‌کنند. پس از خشک شدن موم‌ها آن را با آب جوش شست‌وشو می‌دهند تا ترکیبات مومی از آن‌ها خارج شود. پس از خشک شدن پارچه بار دیگر با استفاده از قالب یا قلم‌مو برای ایجاد نقش‌ها و رنگ‌های دیگری روی پارچه مورد نظر به همان ترتیب عمل می‌شود.