تصاویر لباس‌های نقاشی‌های دیواری موجود در غارهای آجونتا (Ajunta) نمایانگر وجود هنر چاپ باتیک در آن زمان در هند بوده است . امروزه یکی از مراکز اصلی باتیک در قسمت جنوب شرقی Coromundcoast قرار دارد و در قرن 17 و 18 میلادی زمانی‌که محصولات دستی به بسیاری از کشورها مثل جاوه (جاوه یکی از جزایر کشور اندونزی می‌باشد)، ایران و اروپا صادر می‌شد، صنعت باتیک در اوج شکوفایی خود در منطقه جنوب شرقی Deccan بود. باتیک سنتی در آنجا با رنگ و نقش‌هایی زیبا آمیخته بود.
قلمی که مورد استفاده قرار می‌گرفت Kalma نامیده می‌شد و شامل چند قسمت بود، سوزن فلزی تو خالی که در داخل یک دسته بامبو قرار داشت و با الیاف کش‌دار یا مو پیچیده می‌شد که طول آن حدود 6 سانتی متر بود. عملکرد آن بدین صورت بود که جریان موم از داخل مخزن از جنس بامبو بر روی پارچه هدایت می‌شد. موم‌گیری بیشتر توسط مردان انجام می‌گرفت و پس از اولین مرحله موم‌گیری، پارچه برای موم‌گیری مجدد آماده می‌شد. در هر مرحله رنگ با جوهر مازو (تانین) و یا به‌وسیله رنگرزی توسط نیل انجام می‌گرفت. پارچه‌های پنبه‌ای و کتانی بیشتر مورداستفاده بود و ابریشم توسط تعداد اندکی از صنعتگران مصرف می‌شد. رنگ‌های مورد استفاده برای این پارچه بیشتر رنگ‌های شفاف مثل قرمز، مشکی، نیلی، سفید و صورتی بود. رنگ کردن ثابت پارچه‌ها به شیوه‌های سنتی هنوز هم در مناطق روستایی مانند کانیاوار، راجپوتانا و پاگاسارا یافت می‌شود. از نیمه‌های قرن 19 میلادی تقاضای پارچه‌های چاپ شده رو به کاهش یافت و دلیل آن چندان دور از ذهن نبود و می‌توان ریشه‌های آن را در سابقه اقتصادی و اجتماعی آنجا جستجو کرد.